Messerschmitty. Prawdziwa zgraja głodnych szakali węszących pewny żer. Wszystkie jak zapamiętałe pędziły w to jedno miejsce. Było ich w końcu przeszło sto. Było ich tak wiele, że w zgiełku przeszkadzały same sobie. Hurricanów i Spitfirów, które jeszcze pozostały, nie stać już było na normalną walkę. Wykonywały tylko same obronne uniki. Wykręcały się rozpaczliwie jak piskorze, lecz wysmykując się jednym, innym wpadały pod karabiny. Ale nawet w takich tarapatach nie traciły ducha.<br><br>Oto porucznikowi Fericiowi, samemu ściganemu, nawinął się na celownik lekkomyślny Messerschmitt jak wymarzony obraz. Dłuższa seria: czarne krzyże się paliły. W powstałym zamieszaniu Ferić pikował kamieniem i szczęśliwie odgryzał się