gdzie rządzi jedynie prawo stanu nieważkości: Statek nasz, jak owad, który wpadł do pustej butli, miotał się tłukąc o kruche ścianki retorty kosmosu. A gdy złączeni w rozpaczliwie odruchowym uścisku zostaliśmy wyrzuceni (a może unosząc się wypłynęli) z niego, widzieliśmy, jak szybko się oddalał malejąc, spadał w pokłady termojądrowe wszechświata. Za chwilę miał nastąpić wybuch zamieniający w smugę kosmicznego pyłu ten tak do reszty i nie odkryty, nie wyjaśniony w swej istocie, rozszczepiony atom wszechbytu.<br>Czy na tym polegał sens mojego ostatniego spotkania z Galileuszem, że przyjaźni naszej sądzone było przetrwać nie tylko do mojego końca, lecz do końca wszystkich możliwych końców