Wielkie, czarne dłonie burzy sięgały już po niebo nad naszymi głowami. Jeszcze chwila i te dłonie jak gdyby rozwarły się, wysuwając ku przodowi kilka długich palców. Brunatna głowa ogromniała, zdawało się, że lada chwila ukaże się zza horyzontu jakaś . straszliwa twarz, którą poprzedziły wysunięte ręce i skłębione, rude włosy.<br>- Uciekajmy! Zaraz zerwie się wicher i lunie 'deszcz! - krzyknął Sokole Oko.<br>W tym momencie dostrzegłem czerwony kajak płynący w kierunku Topielca. Rozpoznałem w nim Hildę, wiosłowała szybko, ile jej tylko sił starczyło. Ale było to dla mnie oczywiste, że nie zdoła przed burzą schronić się na brzegu. <br>Raptem usłyszeliśmy głośny, narastający szum