krążących na obrzeżach Układu Słonecznego. W tym samym czasie astronom francuski, C. Marchal, otoczył (na kartce papieru) system Pluton-Charon płaskim pierścieniem o promieniu 10 milionów km (Charon obiega Plutona w odległości niespełna 20 tysięcy km), składającym się z miliardów małych satelitów, których łączna masa wynosić miała około 10% masy Ziemi. Według Marchala masa takiego układu była już wystarczająca, by wytłumaczyć zaburzenia obserwowane w ruchu Urana.<br>Listę świadczącą o nieprzeciętnej wyobraźni tropicieli dziesiątej planety dałoby się zapewne ciągnąć jeszcze długo, gdyby nie sceptycyzm amerykańskiego astronoma z Jet Propulsion Laboratory, E. Mylesa Standisha Juniora, który w maju 1993 roku zepsuł wszystkim zabawę