złotą klatkę miłości świata:<br><gap><br>Marino, jak zwykle, mistrzowsko wyraża niepokoje swojego czasu: lęk przed wolnością w klatce, zamknięciem, labiryntem i konstytutywne dla całej epoki napięcie pomiędzy obowiązkiem, udręką ruchu, a pragnieniem trwania przy rzeczach, wśród rzeczy w świetnym, zmysłowym świecie - to napięcie, które ukrywa mit Atalanty.<br><br><tit>Narcyz i złote jabłka </><br><br>Złote jabłka, "zawady", które wstrzymują bieg Atalanty, to rozkosze świata.<br><gap><br>Marino odczytuje mit bez zawahania, jednoznacznie. Podobnie zresztą robią inni barokowi poeci. <br><gap><br>jest w gruncie rzeczy w wierszu Jana Andrzeja Morsztyna rajskim jabłkiem pokuszenia i grzechu:<br><gap><br>Zbigniew Morsztyn w symbolu jabłka zamyka zaś całą światową aktywność człowieka:<br><gap><br>I ono właśnie opóźnia wytężony