i pół tysięcy oficerów &lt;name type="org"&gt;Wojska Polskiego&lt;/name&gt; i innych funkcjonariuszy państwa rodziny miały powziąć dopiero na wiosnę 1943 roku, już nie z listów, lecz z list katyńskich ogłaszanych przez Niemców w miarę identyfikacji ofiar (zdjęcie przedstawia ich ekshumację) z dołów śmierci w lasku pod &lt;name type="place"&gt;Smoleńskiem.&lt;/name&gt;<br>Ostatnie listy od jeńców polskich w &lt;name type="place"&gt;Związku Radzieckim&lt;/name&gt; pochodziły sprzed połowy marca 1940 roku. Po tej dacie docierała do adresatów korespondencja od zesłańców z &lt;name type="place"&gt;Syberii, Kazachstanu&lt;/name&gt; czy &lt;name type="place"&gt;Uzbekistanu&lt;/name&gt;. Z rzadka i nie wszyscy dawali jednak rodzinom o sobie znać więźniowie aresztów &lt;name type="org"&gt;NKWD&lt;/name&gt;. To tylko jeńcy z &lt;name type="place"&gt;Kozielska, Ostaszkowa&lt;/name&gt; i &lt;name type="place"&gt;Starobielska&lt;/name&gt; zamilkli. Przestali pisać nagle, równocześnie i ostatecznie pod