groźne dla państwa i Kościoła, ale też dojmująco smutne. Cała wspaniała praca Jana Pawła II i części polskiego Kościoła próbującego wcielać u nas w życie ducha i literę Soboru Watykańskiego II (zwłaszcza deklarację o stosunku Kościoła do religii niechrześcijańskich "Nostra aetate"), torująca drogę pojednaniu, porozumieniu i współpracy między chrześcijanami i Żydami, okazuje się zdana na łaskę religijnych szowinistów. Oni wyznaczają ramy i treść dialogu polsko-żydowskiego. Oni podejmują akcję, a Kościół, rząd i wąskie grupy &lt;orig&gt;soborowo&lt;/&gt; nastawionych katolików świeckich mogą tylko reagować, nie będąc w stanie przejąć inicjatywy.<br><br> W Polsce u progu trzeciego tysiąclecia chrześcijaństwa wciąż żywe i popularne jest nastawienie