z woli autora, musi je wypełnić wsłuchując się w głos własnej wyobraźni.]<br>Z punktu widzenia Wiktora Hugo wyrazistość didaskaliów była bardzo ważna, ponieważ szło nie tylko o wierność teatru wobec słowa, lecz także o przeprowadzenie koniecznej zmiany stylu gry. W teatrze romantycznym aktor miał grać zgodnie z konwencją spontaniczności zachowań, a nadto nieporównanie ważniejsze niż w teatrze klasycznym miejsce przypadało dekoracjom i kostiumom. Zmiany były to ogromne i raczej niechętnie przyjmowane przez aktorów. Dlatego romantyczny autor musiał pełnić role reżysera i scenografa, ścierać się z wykonawcami. Musiał - jeśli pragnął zachować autorską wizję spektaklu, a i dlatego także, by uchronić swe dzieło przed