jada u Dulębianki obiady gotowane przez stróżkę. I znów obczyzna, święta tam spędzone.<br><br>A gdy przychodzi styczeń 1891 roku, jedzie do Włoch, wysyła dużo listów do rodziny, przyjaciół, znajomych, także do znajomego z Gratzu - profesora Gumplowicza. Na wiadomość o niej i od niej czeka zawsze z żarliwą niecierpliwością nie sam adresat, nie jego żona, ale ich syn. A więc i tym razem pochłania słowa Marii czytane głośno przez ojca: "Człowiek sam nie wie, gdzie mu lepiej, gdzie mu gorzej. W równinach śnią mu się góry, a kiedy już je ma, zdaje mu się, że go w oczy kłują wszystkie te iglice