przyniesie przyszłość. Jej wiosenna postać obnaży upadek, starcy, jak zwykle, będą umierać, a ustępujący śnieg odkryje powolną gangrenę pól, zabudowań, pracowicie gromadzonych rzeczy, których stosy gniją, przechylają się na bok, by upaść i na powrót zmienić się w ospałą i gnuśną ziemię.<br>Janek mógłby, jak co dzień, ominąć bezlistne krzaki agrestu, przejść obok zarośli głogu, gdzie ruchliwe grona jemiołuszek &lt;orig&gt;porają&lt;/&gt; się z ostatnimi poczerniałymi owocami, wyjść na szosę i wspiąć się na wzgórze. Tam mógłby złapać oddech wśród betonowych, wzruszających i paskudnych snów o bogactwie - rozgrzebanych, stłoczonych i nie dokończonych domów. Mógłby zejść w dół obok drewnianego posterunku policji, skręcić w