fosforu<br>Zwiędłość wątroby<br><br>Papier zostanie jak liść w rulonik<br>Przyjdą mu macać żeberka i nerwy<br>Nie pozostawią ani wątłej tkanki<br>Bez bicia w kotły<br>Nadymania trąb<br><br>Pójdziesz Pleśniowy<br>Legniesz Ciekliwy<br>Nakarmisz osty<br>Najesz pokrzywy<br>Agresty<br>(1963)&lt;/&gt;<br><br><br><br><br>&lt;div type="poem" sex="m"&gt;&lt;tit&gt;AGRESTY&lt;/&gt;<br>Marii Dąbrowskiej<br><br>Wśród czarnych krzewów<br>Blaszanych i z drutu,<br>Co mają nazwę chrzęstką: agresty -<br>Światło księżyca jest tą wodą zimną, aż zęby cierpną, a mózg jest<br>kulisty. <br><br>Pośród agrestów,<br>Drucianych i śliskich,<br>Co biorą księżyc w drobne siatki kłucia,<br>Męskość poety dojrzewa tak biało, jakby gruźlica zwapniała mu nerwy.<br><br>A więc poszedłem.<br>Odrzuciłem ciała<br>Krzyczące miłość, a wtulone w słabość -<br>Ostatnie bunty pozostały w