więc spektakl jako skromnie ubrana, prowincjonalna, wrażliwa dziewczyna. Marzenia o aktorstwie wyrażała w sposób naiwny i szczery. Wraz z rozwojem akcji zmieniała reakcje - i kostiumy - na coraz bardziej ekstrawaganckie. Adekwatne do jej coraz bardziej wyrafinowanych wyobrażeń o sztuce, kształtowanych przez Trigorina. Marnego pisarza i małego człowieka. Miłość do niego, próba aktorstwa, jak też życie w wielkim świecie artystów, kończy się dla niej fiaskiem. Poturbowana przez życie Nina wraca do wiejskiego domu z gorzką świadomością niespełnienia. W końcowych scenach przedstawienia jej reakcje nabierały autentyzmu cierpienia, elegancka suknia, oszczędne, jakby nie dokończone gesty, zawieszenia głosu podkreślały dramatyczną przemianę świadomości bohaterki.<br>Piszę wiele o