innego, ukrytego sensu, dostęp<br>nego dla wtajemniczonych po ujawnieniu klucza. Inaczej: o alegorii mówimy wtedy, gdy jakiś znak posiadający znaczenie dosłowne zostaje wyposażony w inne, ukryte i umowne znaczenie, przy czym stosunek między "znaczącym" a "znaczonym" jest słabo motywowany (między "znaczącym" a "znaczonym" zachodzi niewielkie podobieństwo), natomiast silnie konwencjonalny. Konwencjonalność alegorii jest jednakże ograniczona tradycją i normą eksplikacji. Stąd dana figura może mieć różne wykładnie, z których każda rościć sobie będzie prawa wykładni jedynej. Od alegorii jako figury należy odróżniać alegorezę jako metodę interpretacji (por. rozdz. I).<br>Alegoreza nie zanikła w humanistycznym nurcie sztuki renesansowej. Petrarca, Boccaccio, Tasso w sposób alegoryczny