współczesność) i poznawczą (mit a empiria). Antynomie te ujawniają się nie tylko na poziomie tematów, lecz już na poziomie słownictwa (np. różna symbolika kolorów), etycznych lub estetycznych kategorii pojęciowych (np. abstrakcyjne - zmysłowe, doskonałe - błędne, ozdobne - prawdziwe), w konstrukcji bohaterów wierszy. Podstawową funkcją antynomii w poezji Herberta - twierdzi dalej Barańczak - jest ambiwalentne, kontrastowe rozłożenie znaków wartości. Człowiek w tej poezji jest zawsze <hi>rozdarty</hi> między różnymi sytuacjami i wartościami istnienia. Wywodem tym Barańczak unicestwia chyba już na zawsze stereotypowy sąd o statycznej harmonii Herbertowskiego świata. Demaskuje - to z kolei odmienne od utrwalonych, poetyckie spojrzenie na rzeczy, zdarzenia i słowa. Barańczak wymienia aż sześć