się własną, niepowtarzalną specyfiką. Praktycznie wszystkie podziały wewnętrzne w łonie ruchu odbijały się na charakterze jego uczestników. Oprócz zasygnalizowanych już różnic między anarchistami miejskimi i wiejskimi, czy między przywódcami, szeregowymi działaczami i sympatykami istniały zatem także różnice wynikające z podziałów narodowych, terytorialnych i środowiskowych. W Hiszpanii odróżnia się na przykład anarchizm kataloński od anadaluzyjskiego, we Francji - typ aktywistów z Nord od działaczy z Midi bądź Paryża, wszędzie zaś - inteligentów i artystów od działaczy o proletariackim pochodzeniu. Niezależnie jednak od owych istotnych niekiedy różnic, bez trudu dostrzec można zasadnicze podobieństwo typu psychicznego, jaki sobą reprezentowali i to właśnie, obok wspólnoty ideowej, umożliwiało