najpierw ich kompletnie zamurowało. Zaraz<br>potem osłupienie przeszło w panikę, a nad paniką zapanowały z kolei<br>wymuszone grzeczne półuśmiechy i przemożna chęć natychmiastowego<br>pożegnania się. Aż mu się zrobiło ich żal.<br> - Ależ panowie! To tylko moja żona prosi mnie na chwilę, możemy<br>jeszcze pogadać! Choć jak panowie widzą, te rozmowy ani o włos nie<br>zmieniły i nie zmienią moich poglądów.<br> - No cóż, państwo są zajęci, przepraszamy, nie chcemy już dłużej<br>przeszkadzać, do widzenia.<br> - Pozostaję z wyrazami uznania. Do widzenia panom.<br><br> A potem trzeba było położyć uszy po sobie, wcisnąć się w kąt<br>przedpokoju i wysłuchać wszystkiego w pokorze.<br> - Niech cię szlag trafi! Myślałam