fatalnych niekiedy interwencji w sprawy polityki zagranicznej - generalnie pozostawał w ramach swej roli jako cesarza niemieckiego, to jednak jego rola osobista, zaingurowana udzieleniem w 1890 r dymisji kanclerzowi Bismarckowi (który mu skwapliwego przyjęcia jego prośby o dymisję nigdy nie przebaczył), była znaczna w sprawowaniu rządów. Był autokratą obnoszącym się swoim arystokratyzmem i te cechy szły w parze z nowoczesnymi znamionami epoki, tj. nacjonalizmem, mentalnością imperialistyczną. <br>W 1897 r. młody 37 letni cesarz sprawujący od niespełna 9 lat rządy był jeszcze ulubieńcem swoich poddanych, nie popełnił póki co większych gaf, oddawał się z upodobaniem różnym rozrywkom, z których obok rewii wojskowych i