musiało wywołać powszechne przestawienie się na sprawy prywatne, w których było jeszcze miejsce na skuteczną aktywność. Rzeczywistość uczyła egoizmu, uzasadniała go, czyniła go jedyną realistyczną postawą życiową. Społeczeństwo jako organizm skazane było przez warunki historyczne na wegetację, jednostki miały szansę quasi-normalnego życia, pod warunkiem, że zapomną o dążeniach i aspiracjach społecznych i narodowych. Zapomnienie to stawało się więc potrzebą życiową. I w tym sensie dokonywało się niemal powszechnie.<br>Niemal, bo jak zawsze i wszędzie, tak i wtedy znajdowali się nonkonformiści. Zgodni z całym społeczeństwem w ocenie sytuacji, tylko jeszcze bardziej zajadli, głębiej oburzeni, nie umiejący pohamować własnych reakcji, niespokojni i