się w ognistą kulę, zasypując Teksas deszczem gorących szczątków <br>Rozpalony do białości prom kosmiczny zgrzytał, gubił części, mknąc w atmosferze ziemskiej z szybkością meteoru. Zamknięci w środku ludzie odczuwali coraz gwałtowniejsze wstrząsy, słyszeli jęk pękającego poszycia. Członkowie załogi "Columbii" wiedzieli już, że zginą. Przez ciągnące się w nieskończoność dwie minuty astronauci czekali na swój koniec. Kabina została strzaskana, wielki wahadłowiec z hukiem rozpadł się na niebie nad Teksasem. Z wysokości 63 kilometrów runął na ziemię grad rozpalonych szczątków. Między odłamkami kadłuba, silników i dysz, fragmentami instalacji, kawałkami gumy i plastiku, spadały pogięte hełmy i strzępy pomarańczowych kombinezonów - zwęglone ludzkie szczątki. "Sceny