dostatki kultury prawnej, opaczne poczucie sprawiedliwości i skazy charakterologiczne ludzi odpowiedzialnych za politykę kadrową przedsiębiorstw i instytucji. Kodeks pracy okazał się niewystarczającym lekarstwem na te braki chociaż przyniósł normy usankcjonowane przymusem państwowym i wprowadził nowy system odwołań pracowników od decyzji kierownictw zakładów. Zbyt silne okazało się przyzwyczajenie części zwierzchników do autokratycznego regulowania stosunków pracy. Można by zaryzykować tezę, że lata doświadczeń zawodowych odebrały niektórym poczucie sprawiedliwości, oduczyły praworządnego rozstrzygania spraw kadrowych. Dowodzi to, że ciągle za mała jest społeczna presja na demokratyzację zasad zarządzania zakładami pracy. Nawet organizacja związkowa, mająca prawnie zagwarantowany współudział w podejmowaniu najważniejszych decyzji kadrowych nie zawsze korzysta