wśród swoich dni, jedni podobni do zapobiegliwych mrówek, zanurzeni po głowę w codziennych drobiazgach, drudzy wybredniejsi, poszukujący zaspokojeń efektowniejszych i na miarę wysokich ambicji. Zawsze w umysłach, czy w sercach podobnych jednostek znaleźć można bolesną skazę, o której nieraz sami nie wiedzą, albo znając ją - usiłują zasklepić, zagoić ruchem, krzykiem, ba - ofiarami nawet, poświęceniem. O tak, sfera ludzkiego czynu może budzić i budzi dużo zastrzeżeń i wątpliwości. Lecz zostawmy te ciemne otchłanie, za wiele by o nich pisać. Domyślasz się, że nie tereny, po których błądzą cienie Rastignaca, Juliana Sorela, młodego Wierchowieńskiego i Almayera, chciałbym przeciwstawić intelektualnej postawie poznawczej. Gdyby rzucić