zmieniłam. A wszyscy do mnie, jakbym ja była ta sama. I dziś od rana. Przychodzę do Marty. Do córki. Chciałam powiedzieć jej coś bardzo ważnego. Wczoraj ona wpadła do mnie na chwilkę... i zaraz leci. Ja nic, żadnych wyrzutów: i nie zatrzymałam jej. Choć samej nudno. Ciągle tylko radio i bachor cudzy za ścianą. haftować nawet oczy bolą... Nie zatrzymałam. Tylko powiadam: "Marciu, jutro do ciebie przyjdę o jedenastej. Bądźcie w domu". I przychodzę. Święto w duszy niosę. Bez szczypty żalu, nic. No i cóż zastaję? Dom pusty, tylko sługa-arogantka gwałtem zaczepki szuka, żeby pani starszej dokuczyć! Przykro. Myślę: córka