wystarczy... Ale konfabulacja nie chciała się skończyć. Pod zgliszczami boinga i trzewi Zygmunta małe ludziki musiały wzywać pomocy. W wątrobie wrzaski i jęki, w żołądku osuwające się żelbetonowe piętra i krzyk cichy: "Help! Help! Ajm hir!" Ktoś bez nóg czołgał się po zakrwawionym języku, jak robak po mokrym liściu. Zygmunt bał się go wypluć, choć łaskotało niemiłosiernie. Bał się, bo mógł to być przecież Owiewka, jakiś Amerykanin, Żyd, Palestyńczyk. Nadjeżdżały karetki, strażacy rozwijali węże, stacje telewizyjne rejestrowały na żywo. Nieco wyżej brodaci terroryści ulatywali do nieba, to znaczy do głowy Drzeźniaka... Precz, precz... Przewrócił się ciężko na prawy bok... Zasnąć...<br>I to