zmyć z ciała wszelkie ślady tanecznego trudu.<br>Spotykała tu inne uczennice szkoły baletowej, podobnie niepewne, czujące się nieswojo, zażenowane własną fizjologią. Wstydziły się samych siebie, obawiały, nienawidziły.<br>Boże, ileż nieprzyjemnych cieczy wydzielam... Łzy, pot, śluz, ślina, mocz, miesiączka... Chwilami zastanawiam się, czy nie lepiej być mężczyzną. Tylko że mężczyźni w balecie przeważnie nie byli prawdziwymi mężczyznami, a w każdym razie nie byli mężczyznami dla kobiet. Albo kochali samych siebie, albo kochali innych mężczyzn... Wkrótce po przyjęciu do szkoły baletowej Iw usiłowała zwrócić na siebie uwagę Piotra, dobrze zbudowanego choreografa, który prowadził z dziewczętami lekcje rytmiki. Piękny Piotruś jednak nie zwracał na