towarzystwach i w wielu kawiarniach, zanim skończyłam z pozowaniem.<br>- Dlaczego nazwano panią Iskierką? Od uśmiechu, tak?<br>- Nie wiem... To było tyle lat temu.<br>- Zatem czas nie mijał, nic się nie zmieniło, nic zupełnie...<br>Roześmiała się cicho.<br>- To światło księżycowe tak pana łudzi. Mam już trzydzieści trzy lata. Wszyscy, którym pozowałam, bali się tego światła jak jakiegoś diabła. Mówili, że jeśli czegoś dotknie, od razu zamienia to w kicz. No i stoi teraz taki kicz przed panem.<br>- To nieprawda - zaprzeczył Huber zduszonym głosem. - U prawdziwego artysty to światło nie wyzwala wcale łzawych i pretensjonalnych nastrojów. Tylko degeneraci uciekają od niego. W tym świetle