Trudno zresztą powiedzieć, czy ta szalona jazda nasza nie była<br>prawdziwsza aniżeli to pokorne wleczenie się noga za nogą.<br> Furmanki już na widnokręgu zjeżdżały nam z drogi w popłochu, a<br>woźnice ze wstydem patrzyli na swoje marne koniki, na swoje zwyczajne<br>bydlęta, a potem długi czas jeszcze stali, marząc, i bali się ruszyć<br>dalej, dopóki wspomnienie po nas nie minęło. Ten galop nasz musiał być<br>bardzo zawzięty, skoro ojciec nie pożałował nawet starego pachciarza -<br>który jako koń zaprzężony do swojego wózka poganiał się zwykłym batem<br>na konia i przekleństwami na konia, których jako bydlęciu nie szczędził<br>sobie - i minął go wyniośle, nie