że zaskoczę cię do tego stopnia...<br>- W takich warunkach, w jakich żyjemy - powiedziała - wydaje się to bez sensu.<br>- Nie mówmy o warunkach.<br>- Może kiedyś będziemy żyć po ludzku. Och, oczywiście chciałabym mieć dom. I ciebie w naszym domu. Ale przecież to są marzenia. A rzeczywistość to wspólna ziemianka albo wspólny barak. Kilof i łopata. Czterysta gramów chleba dziennie. I wojna, której końca nie widać. Wolę nie marzyć o naszym domu. Jestem przesądna. A poza tym nie spodziewam się niczego dobrego w najbliższej przyszłości. Jeśli chcesz wiedzieć, to wciąż się lękam, że może być gorzej, niż jest w tej chwili. Ale dopóki