mi przez plecy. - Pan podchorąży jest zdania, że się dokopiemy?<br>- Dokopiemy się na pewno - odparł. - Trzynaście metrów i jesteśmy za drutami.<br>- Trzeba kopać - zdecydowałem i postanowiliśmy rozpocząć pracę nazajutrz.<br>Przez całą noc żywiłem nadzieję, że coś nam przeszkodzi w rozpoczęciu tej ryzykownej imprezy. I rzeczywiście: zaraz po apelu wepchnięto do baraku nowy transport podchorążych. Znowu zaczęliśmy stukać obcasami. Zrazu formułę "Podchorąży Piszczyk" wypowiadałem ze swobodą, której nie zdołał jeszcze przytłumić podskórny niepokój. Nowo przybyli, zmęczeni drogą, ściskali nam z uśmiechem ręce i odchodzili szybko do swoich prycz. Nagle serce zabiło mi mocniej: jeden z nich, w stopniu plutonowego, ubrany jak inni