pokój falował w czarnej zawiesinie, meble chodziły. Zaciemnienie do połowy zaciągnięte dławiło lękiem przed tym, co na ulicy. Pod czaszką pulsowały czerwone, faliste linie, jakieś koła, zygzaki. Budził się i co jakiś czas zapadał w otępienie. Próbował na boku, na wznak, nie pomagało. <br>Zszarzały, wymięty na twarzy Jassmont popijał łykami bawarkę. Był rozkojarzony i rozlewał. Starał się nie patrzeć w oczy milczącej Róży. Mimo swego stanu czuł , że dom powoli się rozgrzewa, ciepła przybywało. - Sama napaliłaś? Brawo - zapytał, gdyż w końcu musiał się odezwać. Milczenie stawało się nie do zniesienia. Było mu wstyd, stary chłop, intelektualista, a schlał się jak pospolity