się wyobrażenia różnych światów, czasu, przestrzeni i szeregów ewolucyjnych.<br><br>Ta fabularna wielość równoległych rzeczywistości sprawia, że Dukaj musi szukać nowego języka, który pozwala opisywać dokonujące się zdarzenia. Gdy więc posthumanoida ponoszą emocje, w Dukajowym opisie brzmi to tak: "Czy rzeczywiście mogła odczytać z &lt;orig&gt;jenu&lt;/&gt; zachowania? Tak potężne błędy w algorytmach behawioralnych? &lt;orig&gt;Sprawdziłu&lt;/&gt; swą barierę osmotyczną, ale nic nie wyciekało w Plateau, w każdym razie nic ponad normę". A skąd te &lt;orig&gt;"jenu"&lt;/&gt; i &lt;orig&gt;"sprawdziłu"&lt;/&gt;? Ano stąd, że postać to ani męska, ani żeńska, ani nijaka - ot jakaś czwarta forma wymagająca innej gramatyki.<br><br>Na szczęście te językowe dziwolągi rekompensuje spora dawka humoru. Bo