łzy, wszystkie łzy, już chyba wszystkie nieprzebrane zasoby ludzkich łez, wypłakując oczy niebieskie królewskie i pieskie, wypłakując morze ogromne <orig>lubowne</>, ale jednak nieżeglowne, ciągle jeszcze nieżeglowne, więc znów skupiając drobinka do drobinki wszystkie siły biedne i ponawiając kolejną próbę zmartwychwstania, dźwignięcia się, wydźwignięcia się z dołu, jak szaleniec przecząc w bestialskie <orig>bestyjne</> bezwstydne oczy nachalnemu rozpustnemu szaleństwu, i ach, pomóżcie, zorze miłe, śliczne polany, pomóżcie robakowi - boskiemu piewcy waszemu, pomóżcie jak już tyle razy, tysiąc razy, pomóżcie tysiąc i pierwszy raz, i ach, pomóż wspomóż dopomóż ty - jedyny jedyniutki wyjątku czuły - odeprzeć tłumne pospolite armie reguły, i ach, cudne manowce, dźwignąć