oraz człowieka, i związane z tym<br>przekonaniem poczucie "wyjątkowości" człowieka w tę bezduszną "naturę"<br>"wrzuconego" czy "wtrąconego" jest w swej akosmicznej wymowie,<br>paradoksalnie, bliższe myśli gnostyckiej niż rozpowszechniony w ramach<br>RNE pogląd, zgodnie z którym natura jako taka nie jest nam obca lecz<br>bliska, nie wroga lecz przyjazna i nie bezduszna czy martwa ale wręcz<br>przeciwnie "świadoma", "myśląca" "rozwijająca się" i "inteligentna".<br>Nawet jeśliby wdać się w wyrafinowane rozważania dotyczące faktu, że<br>niektóre systemy gnozy syryjsko-egipskiej (jak choćby doktryna<br>Walentyna) dałyby się zinterpretować w kategoriach monistycznych a<br>więc tożsamości podmiotu i przedmiotu, gdzie materia]przedmiot<br>traktowana jest jako negatywna, zakrzepła