zadał mi nagle pytanie o etyce, jakby widział wszystko w ciemnościach nie gorzej niż w południe. To było niepokojące i byłem już przygotowany na wiele różnych rzeczy, chciałem nawet wyznać mu wszystko. Na szczęście to chorobliwe napięcie trwało krótko, nic się nie stało. Uczułem tylko. że Widmar ucieszył się czymś bezgranicznie. Odgadłem nawet, że się uśmiecha jak człowiek prawdziwie szczęśliwy, aż broda mu drgnęła od uśmiechu. Nie było wątpliwości, że coś pomiędzy nimi zaszło w tej chwili. Ona zwróciła ku niemu na sekundę twarz, on pochylił się naprzód. Potem wstał szybko i wówczas t o przestało męczyć moje kolano. Widmar zapalił