ani chwili dłużej. <br>Podniósł się, ale nie zdołał wyprostować nóg <br>i opadł znowu na kolana i dłonie. Raz jeszcze spróbował <br>się poderwać, bezskutecznie. Przyszło mu na myśl, <br>że może jest otruty. Gardło miał suche, język <br>sztywny jak kołek. Rzucił się do strumienia, ale nie zdołał <br>uczynić nawet jednego kroku. Upadł bezwiednie na ziemię, <br>tuż pod poruszającym się krzakiem. Nos, usta i płuca <br>wypełniała mu słodka i mdląca woń. Do jego uszu <br>przestały też docierać odgłosy strumienia i szelesty <br>doliny.<br><br>Kręgi liści były coraz niżej, jakby zwabione bliskością <br>ciała ludzkiego. Ujrzał, jak dotykają jego boku palczastymi <br>wyrostkami. Któryś z liści przechylił się