nie lubią za pychę i gwałtowność.<br>A za namiotem znów maszerują żołnierze i śpiewają dalszą strofkę ulubionej pieśni:<br> Hannibala dzielne męże <br>Nie złamały Rzymu wrót... <br>Gniew Spartaka Rzym dosięże, <br>Nie pomoże żaden cud...<br> Kriksos roześmiał się z cicha, urągliwie. Młodzi wodzowie kręcą się niespokojnie na nie wyprawionych skórach końskich. Spartakus bezwiednie miażdży w potężnych dłoniach żelazny szyszak żołnierski, który jest już tylko pogiętym kawałkiem blachy. Na Heraklesa, czyżby się mylił? Nie! Poznał dokładnie potęgę Rzymu, gdy jako żołnierz służył w legionach Sulli. Cóż znaczą te oddziały niewyszkolonych, źle uzbrojonych, choć pełnych zapału, zdecydowanych chłopców wobec żelaznej pięści Rzymu? I cóż z