były jeszcze ślady ziemi leśnej. Zegar wybił trzecią.<br>- Może chcesz czego? - pyta pani Linsrumowa. - Może rosołku, a może mięska, nie krępuj się, dziecko.<br>- Nie.<br>- Kwas jest dobry. Z jabłkami.<br>- Nie. Dziadzia powrócił do modlitw. Mozolnie i z uwagą odczytuje archaiczne wersety. Druciane okulary łyskają drobnymi prostokątami okienek. Pani Linsrumowa powtarza bezwiednie szeptem nabożne słowa. Polek z trudem przewraca się na bok. Widzi przed sobą ścianę pociętą zaciekami i ślady swoich paznokci na niej. Lubił zawsze leżąc rysować na tynku nieznane, ozdobne wyrazy i imiona. Wyciąga rękę, dotyka szorstkiej, zimnej powierzchni. Słychać oddalony brzęk łańcucha Panfilowego.<br>- Co tam wypisujesz?<br>- Nic. Tak sobie