białą skórę "Tristii" Ovidiusa.<br>Cenię sobie godny, spokojny rytm żalów poety wygnańca, choć drażni mnie czasami jego szalbiercza odwaga.<br>Drażni i śmieszy.<br>"Wielkich ja miłuję - oświadcza. - Sam nie inny jestem!" A dalej: "Nie będę twoim, Ziemio! - krzyczy. - Ja grób swój przeżyję!" Przyznaję: głośno krzyczał, pięknym wrzeszczał głosem.<br>Ale bardzo żałośnie biedował na wygnaniu, nad bagnistym wybrzeżem Morza Czarnego, obnosząc śród barbarzyńców swoją melancholię i samotność.<br>Grzegorz za słaby jest w łacinie, by docenić smak oryginału, mam jednak w domu dobry przekład "Tristii".<br>Powinien ją poznać i zapamiętać owe pyszne wołania, którymi Publius Ovidius Naso daremnie zagłuszał smutek zesłania, cesarskiej niełaski i