jak się człowiek sam w coś takiego zaplącze... Zdecydowanie nie byłem żadnym Homo Faber, Weronika była mi obca, a jednocześnie bliska i nie czułem wobec niej już żadnych zahamowań poza tym jednym: co Magda sobie pomyśli...<br>- Coś tak posmutniał? Czy to ma dla ciebie aż takie znaczenie, kto był moim biologicznym ojcem?<br>Zdziwiłem się.<br>- Jak możesz w ogóle tak mówić? Przecież rozmawiasz nie z byle kim, tylko ze mną...<br>- Ależ oczywiście, tatusiu, już będę grzeczna...<br>Dopiłem wino i przysiadłem koło niej na łóżku. Wziąłem ją za rękę i pogłaskałem po głowie. Odstawiła swój kieliszek i przytuliła się do mnie, obejmując mnie obiema