szyję jedwabną apaszką i po chwili była gotowa.<br>- Już - powiedziała. - Możemy iść.<br>Zjechały windą, wybiegły na ulicę. W pobliżu na postoju zawsze czekały taksówki... Szofer wyskoczył i otworzył przed nimi drzwi...<br>Jechali przez jasno oświetlone, błyszczące w deszczu ulice. Szofer włączył wycieraczki. Milczały. Julia położyła dłoń na kolanie Iw.<br>- Nie bój się.<br>- Nie boję się - wzruszyła ramionami Iw i dotykając brzucha w miejscu, gdzie się prawdopodobnie znajdowałem, dodała: - Tylko on może się bać, ale przecież on nie wie, jeszcze nic nie wie. Nawet nie wie, że jest człowiekiem.<br>- A Witek? - nagle spytała Julia.<br>- Pewnie urządzi mi awanturę, ale za kilka dni