żołnierza. Ich formy określiły Przepisy i instrukcje, umundurowanie wojsk polskich (Warszawa, kwiecień 1917, s. 22) wydane przez Departament Wojskowy Tymczasowej Rady Stanu dla formowanej pod protektoratem Niemiec tzw. Polskiej Siły Zbrojnej. Odnośny ustęp tych przepisów brzmi następująco: "Szable I. dla szeregowych wszystkich broni, takie jakie będą pobierane wraz z inną bronią; dla oficerów aż do wydania nowego munduru noszone być mogą szable biało metalowe lub oksydowane z gardami polskimi: a) szabla piechoty: dla oficerów wszystkich broni (oprócz artylerii, kawalerii, taborów); b) szabla kawaleryjska: dla oficerów artylerii, ułanów, taborów. Zamiast szabli wolno oficerom nosić bagnety z temblakiem na pasie i żabce".<br>Rok