zobaczenia w Warszawie. Pokaż mamie ten list. Będzie zadowolona, że jej nie zjeżdżam na głowę".<br>Usiadłem w fotelu trzymając kartkę w ręku. Najpierw zalała mnie fala wściekłości, później chciałem zapłakać jak skrzywdzone dziecko. Wybiegłem z hotelu i szedłem ulicami aż do mego fiacika. Stał nadal w tym samym miejscu, bardzo brudny, a z obu stron dotykały go zderzakami dwa inne samochody. Pomyślałem, że o własnych siłach nigdy stąd nie wyjadę. Przeżywałem kolejne porzucenie tym silniej, im bardziej uświadamiałem sobie, że oto rozpływa się w paryskim powietrzu moja ostatnia nadzieja. Dopiero po dłuższym czasie przyszło zastanowienie. Nic się przecież nie stało niespodziewanego