moją córkę". Ktoś ją widocznie napadł, pobił i może chciał zgwałcić w tym wojennym rozgardiaszu. Włosy stanęły mi na głowie ze strachu i zgrozy. Ze strachu, co dalej, jakie jeszcze wiadomości ma w zanadrzu ta Kassandra, ze zgrozy, że ktoś odważył się to, co było wyłącznie moje, wyłącznie nasze, dotykać brudnymi łapami, a może jeszcze gorzej. Zaschło mi w gardle, nie mogłem się odezwać, zresztą nie było potrzeby. Pani profesorowa, raz odważywszy się wyznać swoją udrękę, nie potrzebowała zachęty. Widoczną ulgę sprawiała jej możliwość wywnętrzenia się i wyżalenia.<br>- Minęło jednak jakieś pół godziny - ciągnęła dalej - a oni nie wracają. Zaczęłam się