pomalowane, przeładowane ciężarówki, zatrzymywały się w środku koryta jak woły u wodopoju. Rozmamłani kierowcy złazili w wodę, ze stulonych dłoni pili, parskając, płukali usta i nos. Cały wąwóz rozbrzmiewał ich krzykami. Przyglądali się z zaciekawieniem, czy wyprowadzi austina na osypisko, ale motor odpoczął i wyniósł ich bez wysiłku. Kierowcy zaczęli bryzgać na siebie wodą jak rozbrykane dzieci, już zapomnieli o cudzoziemcach.<br>Od rozprażonych margli biła woń rdzy i zeschłych traw. Cykady na poczerwieniałych od kurzu przydrożnych drzewach dygotały świdrującymi dzwonkami. Szosa się wiła, przepadając między wzgórzami, wznosząc, to opuszczając się w rozległe doliny, zmuszała do czujności. Skupiony naciskał klakson, trudno było