chce się pogodzić z faktem śmierci. Mówimy, zapewne, że<br>"śmierć wieńczy życie" i wiemy, że jest<br>nieunikniona. Ale człowiek, jak mowa była wyżej, jest<br>"irracjonalny" i przysłowiowa sapientia nie wyczerpuje<br>jego istoty. Jeśli świadomość godzi się z koniecznością<br>śmierci jako z losem, którego odmienić nie może, to<br>głębokie pokłady uczuciowe burzą się przeciw śmierci: nie<br>możemy sobie nawet przedstawić w wyobraźni naszego<br>zgonu - jeśli widzimy siebie na łożu śmierci,<br>to zachowujemy sobie nie mniej rolę... widza i tym samym<br>zachowujemy istnienie.<br> Bo logika uczuć różna jest od logiki Arystotelesa. Tradycyjny<br>sylogizm w sformułowaniu uczuć jest czteroczłonowy:<br>1) Wszyscy ludzie są śmiertelni<br>2