ciastka, dużo kaw, dużo herbat, może dwadzieścia, może trzydzieści. Zabrnął między cztery stoły i nie mógł stamtąd wyjść, krzesła zdradziecko podstawiały mu swoje drewniane nogi, więc utykał co chwila, czasem nadepnął na coś żywego, a wtenczas cofał się raptownie i przepraszał, przepraszał serdecznie, gorąco, lękliwie, tak właśnie, jak gdyby tu był tylko po to, żeby przepraszać. Podczas snu borykał się nieraz ze swoją niemocą, uciekał mając nogi skrępowane, dusił się na wolnym powietrzu, chwytał uciekające szklanki rękami kilkumetrowej długości i nie mógł ich schwycić - ale to wszystko działo się we śnie, tu zaś wszystko było prawdziwe. Przeraziła go myśl, że zabłąkał