zdobyła się na <br>surową autoocenę własnych dokonań. Prawda, że uczyniła to późno i w wyjątkowych <br>okolicznościach, podczas gdy wielu poetów z jej kręgu już w połowie lat dwudziestych <br>rozstało się z młodzieńczą twórczością, tak jednoznacznie tu ocenioną jako "dawne <br>igraszki (...) mistrzowsko-dziecinne". Kazimierz Wierzyński, jeden ze skamandrytów, <br>z którymi Pawlikowska była blisko związana, w wydanej w 1923 roku (!) Wielkiej <br>Niedźwiedzicy pisał: "O, nazbyt wiele słów już z ust wezbranych padło, / By <br>się samego siebie nie zapytać po co..." A przecież to on uchodził za poetę, <br>w którego wierszach najpełniej wyraził się skamandrycki witalizm, niczym - zdawałoby <br>się - nieokiełznana radość życia. I oto po