podstawia pomocne ramię pod dłoń Wielkiego Franka.<br>Zostajemy sami.<br>Grzegorz znów nieco się ożywia.<br>Ciąży mu milczenie. Żeby je zagłuszyć, podejmuje sprawę Ludwika.<br>Gada, nudzi, chwilami zacina się, gubi słowa, składnię, wątki trudniejszych zdań: - Nie nudź mnie Piaskawym! - przerywam. - O Franku nie masz nic do powiedzenia? Milknie.<br>Przed chwilą plótł bzdury.<br>Ostatnim pytaniem obudziłem prawdziwego Grzegorza - rozum cierpiący, ale zbyt w tej chwili dumny, by podjąć wątek własnego cierpienia.<br>Głównym tematem jego obecnego zamyślenia jest los Materny.<br>Oglądam się w bok, za lewe ramię, za siebie - chcę przyjrzeć się zajeżdżającej pod dom Materny taksówce.<br>Piaskawy zwija się i pomaga Frankowi z