się czymś rażąco nie na miejscu.<br> I nic dziwnego: mówiliśmy już, że ten właśnie pisarz jest sam w sobie jednym wielkim paradoksem. Określenie to obejmuje nie tylko koleje jego życia, ale i właściwości jego wewnętrznej natury. "Rolę" Havla napisała mu - co widać od samych początków jego działalności publicznej i literackiej - charakterystyczna zdolność jego umysłu do ulegania jednocześnie dwóm z pozoru najzupełniej rozbieżnym skłonnościom. Jego utwory i jego postępki są odbiciem, z jednej strony, jego silnego pociągu do moralnego ładu i silnej potrzeby sprawiedliwości; z drugiej - jego równie silnej skłonności do tolerancji połączonej z absurdalnie-obrazoburczym poczuciem humoru. W Zaocznym przesłuchaniu Havel