i botków z lakierowanymi czubkami, przywiera do mnie, a ja w ogóle nie czuję żadnego dreszczyku. Tylko strach, paniczny strach, że tej próbie nie podołam. <br>- Trzeba się pomodlić - mówię drewnianym głosem. <br>Idziemy do sypialni, klękamy na łóżku. Biorę duży oddech. <br>No tak, ale i modlitw się boję. Dlaczego? Bo nie chcę, nie chcę się godzić z tym, że zaakceptuję to kalectwo. Że powiem "fiat", "niech się stanie" na kalekie dziecko. Więc gdy czuję, że do mego serca zaczyna wlewać się siła pozwalająca na zniesienie trudnego losu, krzyczę w niebieskie przestrzenie: <br>- Nie! Panie Boże! Nie! Ja się nie modlę o wsparcie w tym nieszczęściu