rozwiązywać uśmiechem. Uśmiechem pobłażałeś moim usiłowaniom, aby przekazać ci chociażby część tego, o czym wiedziały moje oczy. Pamiętasz, z tych usiłowań powstały moje najpiękniejsze wiersze. Pisałam je dla ciebie i posyłałam we wszystkich listach. Kazałeś je czytać głośno kolegom, a kiedy szydzili ze mnie, wyjmowałeś im kartki z rąk i chowałeś na dno swej jedynej walizki.<br>Mimo poprawy samopoczucia gorączki nie chciały ustąpić.<br>Codziennie nad wieczorem czułam zdradliwe pieczenie policzków i przyspieszony obieg krwi napełniał &lt;page nr=75&gt; moje piersi niepokojem. Te wypieki, błyszczące oczy i spocone dłonie to nie był jedynie efekt uważnych spojrzeń twego przyjaciela. To prawda, że jego widok pobudzał moje